Thelma & Louise, de volhouder wint níet
Aan het stuur van je eigen leven gaan zitten, dat doen Thelma en Louise in deze prachtige roadmovie, ze rijden dwars door het westen van de VS.
Een -hoe mooi de beelden ook zijn- schrijnend verhaal over twee vrouwen die vast zitten in hun levens. Heel lang hebben ze alles geslikt, zich aangepast en concessies gedaan. Ze zijn al veel te lang kwijt wie ze zelf zijn, en al helemaal vergeten wat het leven was dat ze zouden willen leiden. Ze kunnen niet meer zo verder en zien maar één way out: ze vertrekken.
Zonder voorbereiding stappen ze in de auto en rijden weg uit de vertrouwde omgeving die hen zo benauwd. Ze storten zich in het avontuur en proberen te ontsnappen aan hun levens.
Maar sturen in hun nieuwe leven, daar komen ze niet aan toe; ze hebben geen nieuw doel, geen nieuw vooruitzicht. Ze vertrekken hals over kop, ze vluchten.
Als je net zo lang wacht als Thelma en Louise met jezelf en je leven in de ogen te kijken, dan verlies je -net als zij- jezelf.
Als je maar doorgaat met doen wat je doet, je aan blijft passen aan anderen en geen grenzen stelt, dan leef je niet jóuw leven maar dat van iemand anders. Als je dat niet meer vol kan houden dan is het vaak te laat om nog genuanceerd te zijn; alternatieven te zien of te bedenken.
De harde les van Thelma en Louise is dat de volhouder níet wint.
Zij verliest uiteindelijk de macht over het stuur van de auto die haar leven is.
