Mijmeringen

Balanceren

Je leeft in een hectische wereld, waarin je veel van jezelf vraagt en er veel van je wordt gevraagd.

Voortdurend balanceren, tussen:

Kunnen en moeten,
willen en weten,
hollen en stilstaan,
leiden en volgen,
anderen en jezelf,
geld en tijd,
werk en prive,
slapen en waken,
geven en nemen.

Balanceren tussen wat je vast wilt houden en wat tegelijkertijd aan je vingers ontglipt. Daar zijn we ons hele leven mee bezig. Een beetje meer, een beetje minder; het randje tussen nét en nèt niet; waar het precies goed is, is dun. Verleidingen, afleiding, gebeurtenissen die op ons afkomen, waar we nauwelijks invloed op lijken te hebben beinvloeden onze balans. Meer zelf kunnen sturen, kunnen en durven kiezen en de consequenties daarvan erkennen. En soms, soms gaat dat als vanzelf, maar op andere tijden is het ingewikkelder.

Balanceer jij?

Zeezicht

Aan zee zijn.

Daar oefen ik in ver kijken, dat eindeloze water over. Ik voel de onwennigheid van mijn oogspieren.

Zo ver kijken als de zee kan ik nergens. Zo ver als de zee strekt kunnen mijn ogen helemaal niet zien.

De ruimte, de verte, de grootsheid maakt alle andere dingen die er zijn klein.

Mijn perspectief verandert. En als ik dan over het duin klim, terug de wereld in, kijken mijn ogen anders.

Om me heen, naar mijzelf en mijn leven.

Dat is wat zeezicht kan doen.

Laat

Vertraag.
Vertraag.
Vertraag je stap.

Stap trager dan je hartslag vraagt.

Verlangzaam.
Verlangzaam.
Verlangzaam je verlangen.

En verdwijn met mate.

Neem niet je tijd
En laat de tijd je nemen
Laat

(Leonard Nolens (1947)

Geef je brein een kluifje

Pieker jij weleens?

En dat je niet kan stoppen, al zou je dat dolgraag willen? Dat je tegen wil en dank maar door blijft denken? En je je de wallen onder je ogen tobt door slaapgebrek? Dra-ma-tische scenario’s spelen zich voor je ogen af. Alles wat fout zou kunnen gaan, gáát fout. Oplossingen die werken zijn er niet. Op die manier?

Als je piekert slaat je brein op hol. Niet gewoon gezond je zorgen maken. Nee, piekeren: je draaft maar door en door.

Erg, erger, ergst. Dát is piekeren. Heel creatief.

Je fantasie gaat met je op de loop. En het helpt niet om tegen jezelf te zeggen; “dit moet ik niet doen. Ik moet hier niet aan denken.” Je doet het toch.

Weet je wat wel werkt? Geef je brein een kluifje. Net als je bij een hongerig, springerig hondje doet.

Een kluifje? Een pittig klusje waar je je fantasie flink mee aan het werk zet. Stippel bijvoorbeeld tot in detail je droomreis naar de Stille Zuidzee uit. Verander –in je hoofd- je huis en bedenk voor elke muur een nieuwe kleur. Bedenk het vervolg op je favoriete film. Stel stap voor stap een prachtdiner samen; iets heerlijks. Fantaseer.

Waar zou jij over kunnen fantaseren bij je eerstvolgende piekeraanval? Die reis? Jouw film? Dat diner?

Leg je kluifje nu vast klaar! Als eerste hulp hulp bij piekeren.

Being busy

Being busy, druk zijn is het makkelijkste wat er is.

Je blijft gewoon bezig en doet. Je doet wat moet, je doet wat er van je verwacht wordt, je doet wat hoort bij je werk, je gezin en je leven. Je laat je voortstuwen door je drukte.

Je hoeft niet écht te kiezen. Denken doe je nauwelijks. Je doet gewoon, of niet. Want hulpeloos gooi je je armen in de lucht en roept: “kan niet, te druk”. Of een schuldige blik: “is niet gelukt, te druk”.

Het is een prachtig excuus.

Alsof het buiten jouw mogelijkheden ligt om er iets aan te doen.

‘Het ligt aan de drukte, niet aan mij’.

Zo raak je ook jouw weg een beetje kwijt.

Want pas als er niets is. Geen golven van dingen om je achter te verschuilen. Gewoon niets. Dan kan je naar jezelf luisteren, jezelf eens horen; zonder die aansporing vanuit je achterhoofd die roept: doorgaan!

Het zijn de momenten waarop je jezelf weer even leert kennen; wat jíj wil en wat je moet.

Waar het jou om gaat in jóuw leven.

Je hoeft niet diep te denken hoor, want als je eens niks doet, dan komt het zo naar boven; de ideeen, de inzichten. En wat het gekke is; dan weet je ook ineens dat je het altijd al hebt geweten.