Aanpassen zonder jezelf te verliezen

Verliefd op een paar schoenen. Ik zie ze in de etalage. Glinsterende gympen deze keer. Eigenlijk heb ik geen schoenen nodig. Maar ik wil ze. Ze voelen zacht en heel licht. Ik zie mezelf er al op lopen. Ik wil weten hoe ze zitten en ze aanpassen. Te groot, te klein of ze zitten als gegoten. Het is even afwachten. Ik trek ze aan. En voel mijn voeten, mijn tenen en hielen. En stel me voor hoe ze lopen.  Ik neem er even de tijd voor. Want voor ik het weet zit ik vast aan een paar dat onderin de kast, in plaats van aan m’n voeten, eindigt.

Of het nou het aanpassen van schoenen is of het aanpassen aan je omgeving. Aanpassen doe je voortdurend. Je houdt rekening met je omgeving, met de omstandigheden en aan wat anderen van je verlangen. Je past je aan aan je kinderen, je collega’s , je man, de buren, de treintijden, de files en het weer. Vaak zonder dat je er bij stilstaat en met het idee dat het niet anders kan; ‘Laat ik het maar doen’, of ‘ik hebt me maar te schikken’, denk je dan. En voor je het weet ben je alleen maar dingen aan het doen voor een ander en schiet je er zelf bij in.

Het helpt om bij jezelf te herkennen, wanneer van je gevraagd wordt om je aan te passen. Dat herken je aan de momenten dat jij je inhoudt, of als je juist even versnelt. Dán moet je op letten. Want als je dan denkt; “even m’n best doen, ik kan dit nog beter.” En je dat niet voor jezelf doet, maar voor iemand anders. Dán begint het en dát is het moment om op zoek te gaan naar die middenweg.

Eigenlijk zoals je een schoen past. Het komt erop aan te kijken en te proberen. En dan te luisteren; naar je gevoel. Je wilt weten of  het bij jou past. Te groot, te klein of zit het als gegoten? Je wacht even af. Je weegt het af. Zie je jezelf erin rondlopen? Past het, bij jou? Neem er even de tijd voor, want voor je het weet zit je er aan vast. En sommige dingen zet je niet zo makkelijk onderin de kast.

Een oogje dichtknijpen voor jezelf

Doe jij dat wel eens? Voor jezelf net zo aardig zijn als voor anderen?

Van anderen zie je dingen door de vingers. Die hoeven niet alles perfect te doen. “Ben je gek; dat kan je niet verwachten, geeft niks. “ Ik hoor het je zeggen. Tegen iemand anders.

Maar tegen jezelf?

Probeer het eens.

Laat iets aan het toeval over. Maak een foutje. Wees eens niet bijna-perfect. En knijp eens een oogje dicht voor jezelf.

Waar ik dan aan denk? Eet een dikke reep chocola in je eentje of schuif nog een stuk taart naar binnen. Zonder spijt. Kijk doelloos een hele avond tv. Zonder schuldgevoel. Lees of feest een nacht door.  Zonder stil te staan bij morgen.  Laat de boel de boel. Laat het lekker gebeuren. Laat jezelf eens voorgaan. Kom te laat omdat je nog iets voor jezelf wilt doen. Lach ongegeneerd om je eigen grap. Kijk naar die film die jij wilt zien. Hou de afstandsbediening vast, de hele avond. Koop die schoenen, dat boek, die tas.

Jij eerst. Schaamteloos.

Knijp eens een oogje dicht voor jezelf.
Zonder eronder te lijden. En wees eens aardig voor jezelf dit jaar. Dat is wat ik jou (en ook mezelf) wens in 2014. Wat een plezier zullen we dan hebben.

Groet Marieke

Zeezicht

Aan zee zijn. Daar oefen ik in ver kijken, dat eindeloze water over.

Ik voel de onwennigheid van mijn oogspieren.

Zo ver kijken als de zee kan ik nergens. Zo ver als de zee strekt kunnen mijn ogen helemaal niet zien.

De ruimte, de verte, de grootsheid maakt alle andere dingen die er zijn klein. Mijn perspectief veranderd.

En als ik dan over het duin klim, terug de wereld in, dan kijken mijn ogen anders. Om me heen, naar mijzelf en mijn leven.

Dat is wat zeezicht kan doen.

Hoe jij een ketting rijgt in december…

Heb jij dat wel eens gedaan, een ketting rijgen van hele kleine kraaltjes, die zo door je vingers glippen? Kleine glinsterende kraaltjes aan een dun draadje rijgen; zonder bril “want die heb ik nog he-le-maal niet nodig” en zonder haast -want dan lukt het al helemaal niet- .

Als een ketting van kleine kraaltjes, dat kan december ook zijn. Een verzameling kleine momenten van plezier, voldoening of geluk. Je kunt ze creeeren, oprapen en er een ketting van herinneringen van rijgen. Of je kunt ze laten lopen dan stuiteren ze weg, glinsterend en tikkend buiten je bereik. Net zo makkelijk.

Grijp zo’n moment als het daar is. Doe dat zonder “bril” – dus niet al te kritisch en perfectionistisch- en zonder haast – want dan lukt het niet. Doe verder niets, geniet. Voorzichtig, glinsterende momenten glippen zo door je vingers.

Raap ze op en rijg ze aan jouw ketting van herinneringen.

Groet Marieke

Wat worden jouw glinsterende momenten… ?

Bossen met harken

Het is herfst. Eindeloze hoeveelheden bladeren dansen door het land. Bossen met harken zouden we moeten hebben. Overal, in onze bossen, parken en straten. Zodat ze klaar staan. Voor iedereen. Om te gebruiken. Om ze op te harken, die bladeren en daarmee goed voor onszelf te zorgen.

Hoezo?

Door bezig te zijn met harken en je aandacht te geven aan die bladeren ben je in het hier en nu; en heeft je hoofd even een pauze van gedachten en denkwerk. Het geeft rust.

Maar je haalt meer uit harken.

Een schoon pad of een schone stoep. En als je harkt beweeg je. Bewegen, dat doen we bijna allemaal te weinig.Als je harkt ben je buiten; die frisse buitenlucht en het licht die doen goed.

Als je harkt bereik je resultaat; onder je vegende armen en handen raakt het opgeruimd; de grond lijkt zich strak en glad te trekken. Heel bevredigend. Als je harkt maak je iets met je handen en daarbij gebruik je je fantasie; je verzint waar je begint en hoe je die bladeren verzameld krijgt. Ruimte voor creatie, dat schiet er nogal eens bij in.

Dus hark en hark en hark; en je zorgt op alle fronten goed voor jezelf.

Hark jij ook deze herfst?