Mijmeringen

Verliezen

Niet je geduld, je sleutels of je geheugen.
Niet je aandacht, een wedstrijd, de aansluiting
of andere zorgwekkende dingen.
Maar, jezélf even verliezen.

Door iets te doen waarin je jezelf verliest, dan stopt je hoofd even met moeten, denken en zorgen.
En vergeet je de tijd, de controle en ga je op in wat je doet.

Dan is er voor jou even niets anders dan:
lezen, vliegeren, stapelen, muziek maken, schrijven, puzzelen. Of zo.

Met het puntje van je tong uit je mond.

Ademloos, met je hele hebben en houwen met dat ene ding bezig zijn.

Jezelf verliezen, hoe heerlijk is dat….

Waar kan jij jezelf in verliezen?

Opladers opsporen

Altijd als ik ze nodig heb ben ik ze kwijt: opladers.

We hebben er wel honderd in huis schat ik, in ons gezin van 5. Voor alle I-dingen, laptops, gameboys, fototoestellen en electrische tandenborstels.

Als ik er een vindt, dan past-ie niet. Altijd zijn ze van iets anders….en ik weet nooit waarvan.  Van mijn oude laptop die kapot is?  Van de camera uit 1998 die we verloren en waar alleen die oplader van over is? Van zíjn telefoon?

Dat heb jij nooit zeker? Want jij hebt een laatje, waar alle opladers, opgerold en gelabelled voor het grijpen liggen. Een droomlaatje ;).

Maar hoe staat het met de opladers voor jouzelf?  Wat zijn dat eigenlijk, jouw opladers?
Soms je realiseer je het je misschien niet, maar die heb je net zo hard nodig.

Het weekend? Naar de film? Shoppen? Uit eten? Vakantie? Hardlopen? De sauna?

Pas als je weet hóe je op kunt laden en wat jouw signalen zijn dat je opgeladen moet worden, kan je daar iets aan doen of iets voor laten.

Je kan ze vinden door met enige afstand naar jezelf te kijken. Dan krijg je een idee wat jouw opladers zijn en waaraan je merkt dat je ze nodig hebt. Want die veranderen ook he, door je leven heen.. En ze liggen dan dus niet altijd meer voor het oprapen.

Soms moet je dus weer even zoeken. Sta je daar wel eens bij stil?

Gun jij dat jezelf?

Als je nooit loopt, maar altijd rent…

Als je nooit loopt, maar altijd rent, hoe kan je dan je eigen gefluister horen?

December is echt een maand om te rennen. Moeiteloos rennen we gehaast en zorgend rond en genietend storten we ons in de hectiek.

Voor sinterklaas heb je je al in anderen verplaatst; wat is een goed kado voor hem, voor haar etc. Met kerst tellen we “onze” zegeningen. Op oudejaar blik je terug en vooruit naar het komende jaar. Dat doe je wél even snel, tussen de boodschappen, de oliebollen en de dennennaalden ‘uit-je-panty-pulken’ in.

En elk jaar kijk ik uit naar de kerstvakantie. Twee hele weken niks denk ik dan en zie mezelf twee weken opgekruld op de bank, mijmerend in het haardvuur staren. Ik blijf hopen. En uiteindelijk zijn die momenten er ook, maar ze zijn schaars.

Van oudsher is december een maand van overdenking. Tijd om tot jezelf te komen door naar je eigen gefluister te luisteren. Om te horen wat je moet doen om je éigen leven te kunnen leven. Om te voorkomen dat je je mee laat slepen in het leven van iemand anders of je zonder te merken verzandt in óverleven in plaats van léven.

Als je nooit loopt, maar altijd rent en stilstaan er helemaal niet in zit, dan is het moeilijk om de voorwaarden te creeeren om je eigen gefluister te horen. Al helemaal in december.

Wat kan jíj doen om je eigen gefluister te horen?
Stilstaan!

Of: Ga van 21-23 april mee naar InZichtAanZee! Daar creeeren we alle voorwaarden om naar jezelf te kunnen luisteren.

You only need to brush the teeth you want to keep…

Dat stond op een koffiebeker waar ik van de zomer uit dronk. Verrukt was ik van die zin. Zo duidelijk. Je hoeft niet alles te doen, je hoeft alleen maar te kiezen! Dat was wat ik las.

Het is een heerlijke leidraad om mee door het leven te dansen.

Zo makkelijk kan het zijn. Niet alles doen wat op je pad komt, niet alles doen wat je doet uit gewoonte, niet alles doen wat er van je verwacht wordt.

En alleen maar tijd, energie en aandacht stoppen in de dingen die je wilt houden. De échte vriendschappen, het juíste werk, de fíjne contacten, de líchte hoekjes in de tuin, de díerbare overleggen, het wáardevolle onderhoud en de échte investeringen.

Zo makkelijk is “Only” of “Alleen maar” niet,

Het is een kwestie van kiezen. En kiezen is makkelijker gezegd dan gedaan. Want voordat je kan kiezen moet je weten wat je wilt. En weten wat je wilt is in de snelheid van ons bestaan vaak reuze ingewikkeld.

Door af en toe even tijd te nemen om stil te staan, hou je overzicht over jezelf, je werk en je leven en zie je beter wat jíj wilt. Pas dan kan je écht kiezen wat “only” of “alleen maar” voor jou betekent…..

InZichtAanZee: een paar dagen om stil te staan en inzicht te krijgen in “the teeth you want to keep.”….

Roep meer Jippie!

Op vakantie hoorde ik een vader met een meisje van een jaar of 5. ‘Vandaag,” zei hij, “ gaan we naar de hoge bergen”. “Jippie”, zei het meisje. “We gaan er picknicken zei de vader.

“Jippie! Picknicken!” Juichte het meisje.

“En nu”, zei de vader, “gaan we croissantjes eten”. “Jippie! Croissantjes!” Hoorde ik haar roepen.

Wat klinkt dat heerlijk. Mijn puberkinderen roepen nooit meer uit de grond van hun hart “Jippie!” Ze roepen nog wel “Yes”, “Joehoe” “Cool” of mompelen “ok” of “jaah mam”. Niet voor croissantjes, maar voor andere meevallers.

En ik verlang ernaar om “Jippie” te horen. Dat enthousiaste blije geluid. En ik wil er best wat voor doen ook. Ik moet het ze eens vertellen ;).

Maar ik zelf roep ook nauwelijks meer “Jippie”. Flauw eigenlijk. Want dat gevoel, dat Jippie gevoel, dat uit de grond van m’n hart komt, alsof ik even opveer. Wanneer ik verrast, verbaasd en opgetogen tegelijk ben, dat ken ik wel. Ik kan het ook opzoeken. Ik moet het ook toelaten.

Want toen ik mijn verloren gewaande oorbellen terugvond had ik het. Maar ik riep het niet. Toen ik toch die tas kocht die ik zo graag wilde. Dat koude glas witte wijn in dat onverwachte avondzonnetje. Als er ineens een groot kind toch tegen me aan op de bank komt zitten.

Allemaal Jippie!

En jij? Roep jij “Jippie”? Niet genoeg? Probeer het eens.

Groet Marieke