Zó onbeleefd, iemand onderbreken.

Vind jij het ook zo onbeleefd om iemand te onderbreken? Mensen die in gesprek zijn, die laat je even uitpraten voor je een vraag stelt. Toch? En iemand die met iets bezig is, die val je niet zomaar lastig. Als een van je kinderen je alweer midden in een zin in de rede valt zeg je: ‘laat me even uitpraten!’

En wat ik nou zo wonderlijk dubbelzinnig vind is dat jij jezelf waarschijnlijk moeiteloos en schaamteloos onderbreekt. Zó onbeleefd!

Of doe jij dat nooit?

Misschien wéét je ook wel helemaal niet dat je jezelf voortdurend onderbreekt.

Een gewone dinsdagavond en je rommelt nog een beetje in huis. Veegt de aanrecht schoon, stapelt wat kranten op en denkt alvast wat aan morgen. ‘Hmm, wat staat er op het programma?” Maar eerst werp je  nog een blik op je smartphone.

Ja, zo makkelijk onderbreek jij jezelf.

Of, als je op de bank zit, en dan na drie seconden al weer opstaat. Om, tja, wat ging je ook al weer doen? En als je dan, een tijdje later, eindelijk lekker zit met een kop thee en de krant. Als dan de telefoon gaat, wat doe je dan? Laat je dan het antwoordapparaat z’n werk doen?

Nee, dan onderbreek je jezelf.

Want jezelf onderbreken dat doe je bijvoorbeeld als je om de haverklap je mail, je sms en je whatsApp checkt. Of als je je telefoon opneemt terwijl je iets leuks aan het doen bent.  Zie je jezelf bezig?

Hoe vaak onderbreek jij jezelf terwijl je iets doet of denkt, ga je halverwege het een door met iets anders? Raak je halverwege het eten van een taartje verdiept in de krant?

Jezelf onderbreek je niet alleen door iets anders te gaan doen terwijl je iets aan het doen bent. Maar ook  als je gedachtes niet afmaakt, omdat je je af laat leiden door jezelf. Door zijdelingse zorgen, verlangens of spontane ideeen.

Zó onbeleefd! Zou je bij niemand anders durven. Maar waarom dan eigenlijk wel bij jezelf?

Herken je het? Wanneer onderbreek jij jezelf eigenlijk?

Groet Marieke