You only need to brush the teeth you want to keep…

Dat stond op een koffiebeker waar ik van de zomer uit dronk. Verrukt was ik van die zin. Zo duidelijk. Je hoeft niet alles te doen, je hoeft alleen maar te kiezen! Dat was wat ik las.

Het is een heerlijke leidraad om mee door het leven te dansen.

Zo makkelijk kan het zijn. Niet alles doen wat op je pad komt, niet alles doen wat je doet uit gewoonte, niet alles doen wat er van je verwacht wordt.

En alleen maar tijd, energie en aandacht stoppen in de dingen die je wilt houden. De échte vriendschappen, het juíste werk, de fíjne contacten, de líchte hoekjes in de tuin, de díerbare overleggen, het wáardevolle onderhoud en de échte investeringen.

Zo makkelijk is “Only” of “Alleen maar” niet,

Het is een kwestie van kiezen. En kiezen is makkelijker gezegd dan gedaan. Want voordat je kan kiezen moet je weten wat je wilt. En weten wat je wilt is in de snelheid van ons bestaan vaak reuze ingewikkeld.

Door af en toe even tijd te nemen om stil te staan, hou je overzicht over jezelf, je werk en je leven en zie je beter wat jíj wilt. Pas dan kan je écht kiezen wat “only” of “alleen maar” voor jou betekent…..

InZichtAanZee: een paar dagen om stil te staan en inzicht te krijgen in “the teeth you want to keep.”….

Roep meer Jippie!

Op vakantie hoorde ik een vader met een meisje van een jaar of 5. ‘Vandaag,” zei hij, “ gaan we naar de hoge bergen”. “Jippie”, zei het meisje. “We gaan er picknicken zei de vader.

“Jippie! Picknicken!” Juichte het meisje.

“En nu”, zei de vader, “gaan we croissantjes eten”. “Jippie! Croissantjes!” Hoorde ik haar roepen.

Wat klinkt dat heerlijk. Mijn puberkinderen roepen nooit meer uit de grond van hun hart “Jippie!” Ze roepen nog wel “Yes”, “Joehoe” “Cool” of mompelen “ok” of “jaah mam”. Niet voor croissantjes, maar voor andere meevallers.

En ik verlang ernaar om “Jippie” te horen. Dat enthousiaste blije geluid. En ik wil er best wat voor doen ook. Ik moet het ze eens vertellen ;).

Maar ik zelf roep ook nauwelijks meer “Jippie”. Flauw eigenlijk. Want dat gevoel, dat Jippie gevoel, dat uit de grond van m’n hart komt, alsof ik even opveer. Wanneer ik verrast, verbaasd en opgetogen tegelijk ben, dat ken ik wel. Ik kan het ook opzoeken. Ik moet het ook toelaten.

Want toen ik mijn verloren gewaande oorbellen terugvond had ik het. Maar ik riep het niet. Toen ik toch die tas kocht die ik zo graag wilde. Dat koude glas witte wijn in dat onverwachte avondzonnetje. Als er ineens een groot kind toch tegen me aan op de bank komt zitten.

Allemaal Jippie!

En jij? Roep jij “Jippie”? Niet genoeg? Probeer het eens.

Groet Marieke

Wat als ik je vertel dat balanceren oefening vereist?

Je leeft in een hectische wereld, waarin je veel van jezelf vraagt en er veel van je wordt gevraagd.

Voortdurend balanceren, tussen:

Kunnen en moeten,
willen en weten,
hollen en stilstaan,
anderen en jezelf,
geld en tijd,
werk en prive,
slapen en waken,
geven en nemen.

Balanceren tussen wat je vast wilt houden en wat tegelijkertijd aan je vingers ontglipt.

Balanceer jij?

Soms gaat het als vanzelf, soms is het reuze ingewikkeld. En soms lukt het ook even he-le-maal niet.

Wat als ik je vertel dat balanceren in je leven en werk oefening en aandacht vereist?

Je moet er immers dingen voor doen en dingen voor laten.

Die ‘dingen’ die veranderen, net zoals jij verandert en je omgeving verandert. Er zijn keuzes te maken, telkens weer.

Af en toe even afstand nemen helpt; om uit de verte naar jezelf, je werk en je leven te kunnen kijken. En zo –als vanzelf- weer te balanceren.

Groet Marieke

Binnenbeentjes en buitenbeentjes

We zaten aan tafel te kletsen, het hele gezin. Op een gewone dinsdagavond. Een van ons had een ongelooflijk grote muggenbult. Mega, écht. Meer bult dan arm was het geworden. Daar zit je dan met zo’n rare arm. Gaat wel weer over, maar toch. Zo hadden we het ineens over ‘dingen’ waarmee we in het circus zouden kunnen staan als bezienswaardigheid.

Het circus in, met dingen die we gewoon hebben, zonder dat we er iets voor hebben gedaan. Om bewonderd te worden voor iets wat je wel hebt, maar best zou kunnen missen. Een opvallende moedervlek, een scheve teen of heeel diep denken. Zo diep dat niemand erbij kan. Of die muggenbult.

Maar ook het circus in met dingen waar we serieus op geoefend hebben en die ‘maatschappelijk’ niet zo gewaardeerd worden ;). Een zakje chips openmaken met één hand, en dan zonder iets van die chips te laten vallen. Hárd kunnen zingen. Onvindbaar zijn als je gezocht wordt. En héél lang onder water kunnen blijven zonder adem te halen.  Of ondersteboven kunnen lezen.

Herken je het dubbele gevoel van dat je écht houdt van wat van jou is en je er trots mee in het circus zou kunnen staan? En die andere kant: je er ook een buitenbeentje door voelen?

“Ah, buitenbeentje”, zuchte iemand. “En als ik dan een buitenbeentje ben, dan wil ik het liefst een binnenbeentje zijn”.

En dat is waar ons circusgesprek om draaide; van een buitenbeentje een binnenbeentje worden.  Moeiteloos zal dat gebeuren in ons circus. Van afwijkend of nutteloos naar trots en bijzonder. Zonder zichtbare verandering. Maar toch echt wezenlijk anders.

Want ja, we balanceren allemaal met enige regelmaat tussen je buitenbeentje voelen en binnenbeentje willen zijn.

Digitale detox: een break van alles dat digitaal-is

In mijn tuin komt de digitalis, een middeleeuwse plant, spontaan op. Niet geplant of gepland.  Sfeervol en verassend.

Giftig als je niet uitkijkt, eigenlijk net als alles wat digitaal-is. Dynamisch en snel de digitale wereld, maar giftig: je raakt jezelf erdoor kwijt.

Digitale detox is de mooiste kreet die ik de afgelopen weken hoorde; een break van alles dat digitaal is

Kan je er iets bij voorstellen?
Met een digitale detox ontgift je door je digitale sleur te onderbreken.

Dus: Sluit je digitale loket en doe eens niks met e-mail, what’s app, facebook, internet, instagram, Linked In, Twitter.  Ja, gewaagd misschien. Ook onwennig.

Je bent in een ruk terug in je leven van vóór 1992 (ongeveer). Zónder smartphone, internet en alles wat daarbij is gaan horen.

Als je het nu stil zet…

Dan wordt je niet geleefd door de digitale wereld  en kan je verzinnen wáár jij je dag mee start, kies je zélf een moment om te reageren en kan je áfmaken waar je aan begint zónder digitale afleiding.

Zo ruik je ineens de rozen die bloeien, staar je uit het raam en kom je tot jezelf. Want als je ervaart hoe het ook-al-weer-is, zonder digitale druk, krijg je ook ideeen over de digitale wereld die bij jou past. En die laat jij daarna vanzelf ontstaan.

Durf jij, een digitale detox?