Being busy

Being busy, druk zijn is het makkelijkste wat er is.

Je blijft gewoon bezig en doet. Je doet wat moet, je doet wat er van je verwacht wordt, je doet wat hoort bij je werk, je gezin en je leven. Je laat je voortstuwen door je drukte.

Je hoeft niet écht te kiezen. Je doet gewoon, of niet. Want hulpeloos gooi je je armen in de lucht en roept: “kan niet, te druk”. Of een schuldige blik: “is niet gelukt, te druk”.

Het is een prachtig excuus.

Alsof het buiten jouw mogelijkheden ligt om er iets aan te doen.

‘Het ligt aan de drukte, niet aan mij’.

Zo raak je ook jouw weg een beetje kwijt.

Want pas als er niets is. Geen golven van dingen om je achter te verschuilen. Gewoon niets. Dan kan je naar jezelf luisteren, jezelf eens horen; zonder die aansporing vanuit je achterhoofd die roept: doorgaan!

Het zijn de momenten waarop je jezelf weer even leert kennen; wat jíj wil en wat je moet.

Waar het jou om gaat in jóuw leven.

Je hoeft niet diep te denken hoor, want als je eens niks doet, dan komt het zo naar boven; de ideeen, de inzichten. En wat het gekke is; dan weet je ook ineens dat je het altijd al hebt geweten.

Verliezen

Niet je geduld, je sleutels of je geheugen.
Niet je aandacht, een wedstrijd, de aansluiting
of andere zorgwekkende dingen.
Maar, jezélf even verliezen.

Door iets te doen waarin je jezelf verliest, dan stopt je hoofd even met moeten, denken en zorgen.
En vergeet je de tijd, de controle en ga je op in wat je doet.

Dan is er voor jou even niets anders dan:
lezen, vliegeren, stapelen, muziek maken, schrijven, puzzelen. Of zo.

Met het puntje van je tong uit je mond.

Ademloos, met je hele hebben en houwen met dat ene ding bezig zijn.

Jezelf verliezen, hoe heerlijk is dat….

Waar kan jij jezelf in verliezen?

Opladers opsporen

Altijd als ik ze nodig heb ben ik ze kwijt: opladers.

We hebben er wel honderd in huis schat ik, in ons gezin van 5. Voor alle I-dingen, laptops, gameboys, fototoestellen en electrische tandenborstels.

Als ik er een vindt, dan past-ie niet. Altijd zijn ze van iets anders….en ik weet nooit waarvan.  Van mijn oude laptop die kapot is?  Van de camera uit 1998 die we verloren en waar alleen die oplader van over is? Van zíjn telefoon?

Dat heb jij nooit zeker? Want jij hebt een laatje, waar alle opladers, opgerold en gelabelled voor het grijpen liggen. Een droomlaatje ;).

Maar hoe staat het met de opladers voor jouzelf?  Wat zijn dat eigenlijk, jouw opladers?
Soms je realiseer je het je misschien niet, maar die heb je net zo hard nodig.

Het weekend? Naar de film? Shoppen? Uit eten? Vakantie? Hardlopen? De sauna?

Pas als je weet hóe je op kunt laden en wat jouw signalen zijn dat je opgeladen moet worden, kan je daar iets aan doen of iets voor laten.

Je kan ze vinden door met enige afstand naar jezelf te kijken. Dan krijg je een idee wat jouw opladers zijn en waaraan je merkt dat je ze nodig hebt. Want die veranderen ook he, door je leven heen.. En ze liggen dan dus niet altijd meer voor het oprapen.

Soms moet je dus weer even zoeken. Sta je daar wel eens bij stil?

Gun jij dat jezelf?

Streng

Een streng wol. Of streng voor jezelf.

Waar denk jij aan, als je aan streng denkt?

De afgelopen jaren interviewde ik 100 vrouwen over balanceren tussen stress en schaterlach. Ik doe mijn best er nu een artikeltje over te schrijven voor iedereen die ik heb gesproken en anderen die geinteresseerd zijn.

Nu ik al die gesprekken weer de revue laat passeren groeit mijn bewondering. Mijn bewondering voor vrouwen. Ja, ook voor jou. Wat krijg je toch veel voor elkaar en voor je kiezen.

Doorzetten, doorbijten en flexibel. Zorgzaam. Het moet nog goed ook, alles wat je doet. Nee liever nog perfect. Er mag niks op aan te merken zijn.

Zo zijn we.

Stréng voor onszelf. Dat heb ik wel gezien. Zó streng dat je soms het overzicht kwijtraakt over nou echt belangrijk voor je is.

Het mag best wat minder streng voor jezelf het komende jaar…

Als je nooit loopt, maar altijd rent…

Als je nooit loopt, maar altijd rent, hoe kan je dan je eigen gefluister horen?

December is echt een maand om te rennen. Moeiteloos rennen we gehaast en zorgend rond en genietend storten we ons in de hectiek.

Voor sinterklaas heb je je al in anderen verplaatst; wat is een goed kado voor hem, voor haar etc. Met kerst tellen we “onze” zegeningen. Op oudejaar blik je terug en vooruit naar het komende jaar. Dat doe je wél even snel, tussen de boodschappen, de oliebollen en de dennennaalden ‘uit-je-panty-pulken’ in.

En elk jaar kijk ik uit naar de kerstvakantie. Twee hele weken niks denk ik dan en zie mezelf twee weken opgekruld op de bank, mijmerend in het haardvuur staren. Ik blijf hopen. En uiteindelijk zijn die momenten er ook, maar ze zijn schaars.

Van oudsher is december een maand van overdenking. Tijd om tot jezelf te komen door naar je eigen gefluister te luisteren. Om te horen wat je moet doen om je éigen leven te kunnen leven. Om te voorkomen dat je je mee laat slepen in het leven van iemand anders of je zonder te merken verzandt in óverleven in plaats van léven.

Als je nooit loopt, maar altijd rent en stilstaan er helemaal niet in zit, dan is het moeilijk om de voorwaarden te creeeren om je eigen gefluister te horen. Al helemaal in december.

Wat kan jíj doen om je eigen gefluister te horen?
Stilstaan!

Of: Ga van 21-23 april mee naar InZichtAanZee! Daar creeeren we alle voorwaarden om naar jezelf te kunnen luisteren.