RBG- Ruth Bader Ginsburg

Ruth Bader Ginsburg; werd 87 jaar en was tot aan haar dood in 2022 rechter bij het hoogste gerechtshof van de Verenigde Staten. Haar bijnaam ‘notorious (beruchte) RBG’ omdat ze onuitputtelijk -en succesvol- werkte aan een betere wereld voor alle genders en minderheden. Maar niet zonder tegenwerking.

Dit is een documentaire over een vrouw die zo doortastend, indrukwekkend en tegelijkertijd zo nuchter is als rechter en jurist. Geen wonder dat ze is uitgegroeid tot icoon, waarover boeken geschreven zijn en films en ‘memes’ gemaakt zijn. Ondanks al deze openbare informatie over haar, springt deze documentaire gemaakt door Betsy West en Julie Cohen er toch uit. Dit openhartige portret laat niet alleen zien hoe Ginsburg de wereld veranderde met haar juridisch activisme, maar ook hoe ze de vrouw geworden is die zij is. Van haar jeugd tot de slapeloze nachten, waarin ze haar Harvard studie combineerde met het opvoeden van een baby. De docu RBG laat dat je respect voor deze verbluffende vrouw groeien; elke minuut die je kijkt.

Wild

Wild; de verfilming van het boek geschreven door Cheryl Strayed over haar wandeltocht over de Pacific Crest Trail. Een jonge vrouw die de problemen in haar leven niet meer overziet besluit een wandeltocht van meer dan 1000 mijl te lopen om zichzelf te vinden. Kijkplezier; alleen al om te zien hoe ze haar rugzak-voor-onderweg veel te vol propt in de hoop om goed voorbereid op reis te gaan. Het is geen reisverslag, geen natuurfilm, en als je het allemaal niet te letterlijk neemt en de metaforen durft te zien; dan haal je er voor jezelf en je eigen leven gegarandeerd ook iets uit. Travel light bijvoorbeeld…

Realiseer je ambitie!

Vrouwen met ambitie in leven en werk hebben soms zoveel stress dat je ze niet meer hoort schaterlachen. Ze houden heel veel ballen in de lucht en durven er geen een te laten vallen: werk, carrière, gezin, relatie, sociale contacten. En oh, ze zijn er goed in! Ze kunnen werkelijk alles in de lucht houden. Ze zijn slim, hoogopgeleid, gemotiveerd, ze werken hard en krijgen alles voor elkaar. Maar ze hebben altijd haast, ze houden krampachtig, bijna mechanisch vast aan alles wat moet: ze gaan al mopperend mee in de stroom van alledag. Vol schuldgevoel en ontevredenheid over zichzelf, hun  werk en hun leven. Toch zetten ze door, want ze maken af waar ze aan begonnen zijn, maar het is lang geleden dat er nog echt gelachen werd.

Dit artikel is voor jou. Het gaat over vrouwen, die zo in hun leven en verantwoordelijkheden op kunnen gaan, dat ze hun ambitie zo uit het oog verliezen dat het lachen hen soms vergaat. Ambitieuze vrouwen die alles kunnen en alles hebben en vergeten (nou ja, vergéten, ze hebben er niet eens de tijd voor) van een afstand naar zichzelf te kijken om te zien of dat wat ze doen nog in lijn ligt met hun ambities en of die nog stroken met de realiteit van vandaag. Want: juist als je alles kan is het belangrijk om die ambitie in de gaten te houden en te kijken wat je eigenlijk wilt met je leven.

Mijn oproep aan jou is: realiseer je ambitie! Ken je ambitie en doe je best die waar te maken. Want zonder je ambities te volgen verlies jíj een centrale rol in jóuw leven. Je wordt dan iemand zónder verhaal, zónder eigen motieven en prestaties. Je reduceert jezelf tot een onzichtbaar en onhoorbaar mens, waar níets echt eigens van overblijft. Je stress loopt op en je schaterlach verdwijnt. Dat is toch zonde!

lees meer

The imitation game; Joan’s tragiek

Ja, de tragiek van Joan, die een bijfiguur in deze film is maar zo tot mijn verbeelding spreekt. En waarom dan? De tragiek van Joan is, dat zij uberhaupt voorbestemd was om een bijfiguur te zijn.

Even voor de setting. De film gaat over Alan Turing die tijdens de tweede wereldoorlog de voorloper van de computer ontwikkelde om de code te kraken waarmee de Duitsers hun berichten versleutelden. De vindingrijkheid, intelligentie en eenzaamheid van Alan zijn prachtig verbeeld; zijn ontzettende slimheid, zijn autistische trekken, zijn homosexualiteit die hij moet verbergen. Zijn anders zijn die hem uiteindelijk de das om doet.

En daar is ook Joan, de enige vrouw; net zo vindingrijk, net zo intelligent en ook eenzaam. In de jaren 40 van de vorige eeuw was het onmogelijk voor een vrouw om in een mannenwereld te werken. Ongepast! Ze kreeg er geen toestemming voor van haar ouders; dus verzon ze –samen met Alan- een dekmantel. Dat lukt voor even. Maar Joan moet zich aanpassen aan de ruimte die een vrouw krijgt en zich voorbereiden op een leven als “vrouw van”;  geen ruimte voor ‘eigen’ ambities, háár nieuwschierigheid of het ontwikkelen van haar unieke capaciteiten

Ja. Zo ging dat. Zó kortgeleden nog. Daar schrok ik toch weer van.

En nu. Nu is het anders. Wij hoeven geen bijfiguur te zijn; wij kunnen ons eigen leven leiden.

Wij kennen onze eigen tragiek. Wij verslikken ons in alle keuzes die we moeten maken. Wij kunnen alles. En Wij móeten alles. En alsof dat nog niet genoeg is zijn er ook nog heel veel meningen over “ons vrouwen in het algemeen” die zich aan ons opdringen: wat we allemaal niet goed doen en waar het ons aan ontbreekt.

Om moedeloos van te worden toch? Want omdat wij niets móeten, hebben we het idee dat we álles moeten. Dat maakt het leven ingewikkeld; we willen én, én, én. Het blijft moeilijk omdat het daardoor eigenlijk nóóit goed is: er is altijd wel iemand die iets op ons aan te merken heeft.

Dat is ónze tragiek.

Soloing

Harriet Rubin vertelt over wat er voor moois met je kan gebeuren als je vertrekt vanuit een grote organisatie en zelfstandig wordt; in haar woorden “solo gaat”. Een mooi thema nu veel mensen voor zichzelf beginnen, een eigen bedrijf starten, ZZP-er worden; allemaal verschillende benamingen voor de reis die je zelf gaat maken, en waar je zelf invulling aan mag en kan geven.
Er staan je vlgs Rubin een aantal vrijheden te wachten; het hervinden van je eigen identiteit, je onafhankelijkheid, een inkomen en verlichting. Ze beschrijft stap voor stap de zoektocht naar het realiseren van de ambitie in je werk en leven. Met als eerste stappen het loskomen van je verleden, een invulling geven aan je dagen en weken op jouw manier, en natuurlijk onderzoeken wie jij wilt zijn als zelfstandige. Wat is het werk dat jij wilt doen..

Soloing heeft twee betekenissen”: “Alleen op weg gaan” and being “complete in yourself.” . . . Maar je verlaat niet zomaar een bedrijf/een carriere/een salaris–en vervolgt vrolijk je pad naar een meer vervullend leven. Daar is meer voor nodig. Er is een mysterieuze overgang die je doorgaat, een delicate transitie die je door maakt om van in je piere uppie naar compleet met jezelf te gaan. 

Dit boek voor mij? Herkenning! Mezelf, maar ook anderen om me heen die ik in verschillende fasen/hoofdstukken en worstelingen van dit boek heb gezien. Inspirerend om het ingeslagen pad van zelfstandige voort te zetten.

Het slimme onbewuste

Ab Dijksterhuis beschrijft hoe ons onbewuste met ons speelt, wat ons bewuste daar van ziet en meekrijgt. Mooie voorbeelden, helder geschreven. Zette mij weer eens aan het kijken naar mezelf; wat beweegt mij. Wat mij verder is bijgebleven is dat ons bewust zijn niet zoveel meer doet dan onze ervaringen registreren, en dat we dat weer groter maken juist omdat het het bewuste is; en dat onbewuste zo makkelijk kleiner maken; omdat we ons daar niet van bewust zijn.. Kan je het nog volgen? Als je Ab leest wel hoor!

Julie and Julia

Julie heeft het helemaal niet naar haar zin in haar leven. Ze verhuist met haar vriend naar een buitenwijk van NY waar ze niet wil wonen, ze heeft 7 jaar gewerkt aan een boek wat maar niet gepubliceerd wordt en haar werk is vervelend en saai. Haar vriendinnen boeken wél het ene succes na het andere. Julie wil ook wel eens wat, maar het lukt maar niet. Ze besluit om dan maar iets te gaan doen wat ze leuk vindt, maar wil daar wel een uitdaging van maken. Ze zet haar tanden in haar eigen project en besluit álle recepten uit het hele dikke kookboek over de Franse keuken van de befaamde meesterkok Julia Child in een jaar tijd koken en daar tegelijk een blog over te schrijven. Want koken en schrijven; dat is wat ze wil. Zo mooi om te zien wat er gebeurd als je gaat doen waar je van houdt; dat werkt ook hier weer prachtig!

Thelma & Louise, de volhouder wint níet

Aan het stuur van je eigen leven gaan zitten, dat doen Thelma en Louise in deze prachtige roadmovie, ze rijden dwars door het westen van de VS.

Een -hoe mooi de beelden ook zijn- schrijnend verhaal over twee vrouwen die vast zitten in hun levens. Heel lang hebben ze alles geslikt, zich aangepast en concessies gedaan. Ze zijn al veel te lang kwijt wie ze zelf zijn, en al helemaal vergeten wat het leven was dat ze zouden willen leiden. Ze kunnen niet meer zo verder en zien maar één way out: ze vertrekken.

Zonder voorbereiding stappen ze in de auto en rijden weg uit de vertrouwde omgeving die hen zo benauwd. Ze storten zich in het avontuur en proberen te ontsnappen aan hun levens.

Maar sturen in hun nieuwe leven, daar komen ze niet aan toe; ze hebben geen nieuw doel, geen nieuw vooruitzicht. Ze vertrekken hals over kop, ze vluchten.

Als je net zo lang wacht als Thelma en Louise met jezelf en je leven in de ogen te kijken, dan verlies je -net als zij- jezelf.

Als je maar doorgaat met doen wat je doet, je aan blijft passen aan anderen en geen grenzen stelt, dan leef je niet jóuw leven maar dat van iemand anders. Als je dat niet meer vol kan houden dan is het vaak te laat om nog genuanceerd te zijn; alternatieven te zien of te bedenken.

De harde les van Thelma en Louise is dat de volhouder níet wint.

Zij verliest uiteindelijk de macht over het stuur van de auto die haar leven is.

Being perfect

Dit is een klein boekje, een essay, prachtig geschreven door Anna Quindlen een amerikaanse schrijfster en columniste. Voor zover ik weet is het boekje alleen in het engels, en soms alleen 2e hands te krijgen; maar zeer de moeite waard. Probeer het te pakken te krijgen!

Ze vertelt hier over de “val” die perfectionisme is voor ieder mens en de prijs die je betaald wanneer je erin verstrikt raakt. Herken je daar iets in? Want wat is succes eigenlijk? Voor iedereen iets anders inderdaad.

Volgens Quindlen  kan je wel succesvol zijn voor de buitenwereld, maar als het niet goed voelt voor jou, ís het helemaal geen succes.

Ze vertelt dat je om je eigen succes na te streven moet kijken naar de keuzes die je dagelijks maakt. Vraag jezelf af voor wie maak ik deze keuze? en kies dan zo dat je dit antwoord kan geven: Voor mij! Ik kies dit omdat dat is wat ik wil! omdat dat is waar ik van droom, of omdat ze reflecteren wie en hoe ik ben! Dat is volgens Quindlen de manier om je eígen leven te leiden; om je vervuld en vol betekenis te voelen!

The queen

Een kijkje in het leven van een vrouw die op de grote, essentiele lijnen van haar leven niets te kiezen had. Niet waar ze ging wonen, wie ze zou worden, wat ze voor werk zou doen, en nog een heleboel andere dingen niet. De koningin van Engeland. Je ziet hoe klein haar wereld is in de grootsheid van haar paleizen en landgoederen; immense ruimte om haar heen. Eenzaamheid. En toch; ruimte om te kiezen.Te kiezen hóe ze dingen doet.  Hoe nemen we afscheid van Diana? Formeel en volgens de koninklijke regels der etikette, tradities en andere wetmatigheden? Of met ruimte voor interpretatie en eigen invulling? Je ziet hoe vast kan je raken in de wereld die je zelf creeert; waar je zelf de sleutels tot verandering in handen hebt. Zij, als koningin; maar ook wij, jij; al zie je het zelf niet altijd.